Prije 29 godina, 12. aprila 1992. godine, u selu Velika Obarska, naredbom  Komande 17. korpusa JNA, koji se tada nalazio u Tuzli, 17. partizanska laka pješadijska brigada JNA, sa komandnim mjestom u Velikoj Obarskoj, preimenovana u Prvu Sembersku laku pješadijsku brigadu.

Šta je prethodilo ovoj odluci?
Početni dani ,,u životu i radu'' Prve Semberske brigade u ovim ratnim zbivanjima i na ovim prostorima kreću od septembra 1991. godine, uozbiljeni događajima u Sloveniji i u Hrvatskoj. Na pomolu je nestanak zajedničke države.
Preko rijeke Save u Hrvatskoj se vodi rat i prijeti da se prenese u BiH
Narodi u BiH okupljaju se u političke stranke u okvirima nacionalnih opredjeljenja. Dva naroda se udružuju protiv trećeg – srpskog naroda.

Oktobra 1991. godine na protivustavan način mijenja se Ustav BiH i donosi memorandum o suverenitetu građana BiH, a suspenzuje se suverenitet naroda. Sve ovo i ponašanje političara BiH ukazivalo je na to da je rat na pomolu, a to ja Srbima bilo sasvim jasno poslije referenduma od 1. marta 1992. godine. Za Srbe je bilo – ostati i opstati ili nestati.

Grupa onih koji su sve ove događaje shvatili sasvim ozbiljno i opasnim – rezervni oficiri i rezervisti, potpomognuti članovima SDS i nekim od aktivnih vojnih lica, krenuli su sa pripremama za eventualnu odbranu. Trebalo je izvršiti dobru organizaciju, obezbijediti oružje i municiju, okupiti ljudstvo, planirati vrijeme.
Zbog toga tadašnje vojno i političko rukovodstvo zajedničke države donosi u septembru 1991.godine odluku da se na prostoru Semberije formira nova jedinica JNA ranga brigade.

Mobilisana je 17.partizanska laka pješadijska brigada, koja je imala zadatak da spriječi prenošenje ratnih sukoba iz Hrvatske u BiH i očuvanje mira u Semberiji i na Majevici.
Brigada od septembra 1991.godine do kraja marta 1992.godine u cjelosti izvršila dobijeni zadatak. U ovom periodu bila je vrlo aktivna na obezbjeđenju područja Semberije.

Početkom aprila 1992.godine učestvuje u Bijeljinskom ratu. Jedan od značajnijih datuma za brigadu je 31.mart 1992.godine. Nešto čudno se dešavalo te večeri u gradu. Nije se uspjelo sastaviti mozaik tih događaja, a već se moralo ući u ozbiljne poslove. Krizni štab upućuje poziv da se jave dobrovoljci i krenu u odbranu grada. Mnogi su se odazvali grupno i organizovano ali pojedinačno. Među najorganozovanijim bila je grupa dobrovoljaca iz Dvorova, na čijem  su bili Zoran Lopandić i Tomo Lazarević. Do sutradan, ova grupa od tridesetak dobrovoljaca naveče je narasla u Dvorovljansku četu sa 160 vojnika. Ova jedinica među prvima je ušla u grad i zajedno sa ostalim dala doprinos oslobađanju grada.

Poslije oružanog sukoba u Bijeljini početkom aprila 1992.godine Brigada pretpjela je velike promjene u svojoj organizaciono – formacijskoj strukturi i personalnom sastavu. Bio je to pomalo i sukob političkih opcija i ideologija.
Dolazi do osjetno smanjenog brojnog stanja u jedinici. Smijenjen je dotadašnji komandant Brigade, potpukovnik Marić, a za novog komandanta postavljen je potpukovnik Milenko Paravina, a za načelnika Štaba i zamjenika komandanta major Đoko Pajić.
Komanda 17. korpusa JNA (Tuzla) 12. aprila 1992. godine preimenovala je 17.partizansku laku pješadijsku brigadu u Prvu Sembersku laku pješadijsku brigadu.

Istog dana novi komandant Brigade u selu Brodac izvršio je smotru 1.pješadijskog bataljona, kojim je komandovao kapetan Vlado Simić. U narednim danima izvršena je smotra još dva bataljona.
​
Po organizaciono – formacijskoj strukturi Brigada je laka pješadijska, a u sastavu je imala komandu sa prištapskom jedinicom, jedinicu borbene podrške, pozadinsku jedinicu i tri bataljona, a krajem juna farmiran je IV bataljon.
Već 1.maja 1992.godine naredbom Korpusa Brigda je dobila zadatak da na Posavsko ratište uputi jedan bataljon, a narednih dana još dva bataljona.

Na ovom ratištu Brigada ostaje do 14.jula 1992.godine. Za sve ovo vrijeme brigada je dala značajan doprinos odbrani Srpskog naroda u Posavini, ali je imala i gubitaka.

Zbog ukazane potrebe i nepostojanja većih vojnih jedinica u širem rejonu Lopara, te prijeteće ugroženosti Srpskih seoskih naselja na Majevici od snaga TO BiH iz Tuzle, naša Brigada je dislocirana sa Brčanskog na Majevičko ratište. Od jula 1992.godine bataljoni samostalno izvode aktivna borbena dejstva u odbrani Srpskih sela – Rastošnica, Čaklovići, Cviljevina, Kovačica. Veoma su važna borbena dejstva na Bojića bukviku, Banderi, Kolimeru ... Tu su bili angažovani svi bataljoni, izviđački i vojno – policijski vodovi. Tokom septembra 1992.godine front na Majevičkom ratištu se malo stabilizovao, ali su sredinom oktobra 1992.godine jeke neprijateljske snage iz Tuzle krenule na višednevne napade na Srpska sela Cviljevinu i Kovačicu, a liniju je branio 3.bataljon ojačaj sa teritorijalnom četom.

Cilj neprijateljskog napada bio je da se izbije na vrh Majevice – Površnice, pa dalje preko Konjikovića, Veselinovca ka Loparama. Svi napadi su odbijeni.
Neodložno je bilo bolje rukovođenje i komandovanje jedinicom i efikasnije pozadinsko obezbjeđenje, pa je Komandno mjesto Brigade u novembru 1992.godine premješteno iz Bijeljine u Lopare.

U martu 1993.godine kompletna brigada sa četiri bataljona bila je na Majevičkom ratištu i dobila je zonu odgovornosti, u prednjem kraju odbrane širine oko 16 km i u dubini oko 11 km. U zoni odgovornosti Brigade nalazila su se Srpska naselja bez ijednog muslimanskog ili hrvatskog naselja.

Od kraja 1993.godine, u toku 1994.godine i juna 1995.godine u širem rejonu releja Stolice Brigada uzima aktivno učešće u borbama protiv jakih neprijateljskih snaga. Posebno je za istaći avgust i septembar 1995.godine kada je IV bataljon bio izložen višednevnom bombardovanju NATO avijacije u širem rejonu Stolica.

Krajem 1994.godine i početkom 1995.godine jake neprijateljske snage Drugog korpusa ABiH iz Tuzle, ponovo napadaju Cviljevinu i Kovačicu, računajući na proboj prema Loparama. Za njih je bio interesantan prevoj na Površnicama između Lopara i Gornje Tuzle, koji iz Tuzlanskog basena vodi ka Semberiji.
U 1993.godini dijelovi Brigade jačine streljačkog voda uzeli su učešća u borbenim dejstvima u sastavu Drinskog korpusa u rejonu sela Sase, kao i Sarjevsko – Romanijskog korpusa u širem rejonu Rajlovca.

U novembru 1994.godine Brigada je snage jednog streljačkog voda i odjeljenja MB 82mm pretpočinila 1.bataljonu Prve istočno – Bosanske brigade, kojom je komandnovao major Vlado Todorović. Ove snage su uzele učešće u Bihaćkoj operaciji protiv snaga 5.korpusa ABiH na Grabeškoj visoravni.

U ljeto 1995.godine dijelovi Brigade učestvovali su u borbenim dejstvima na Krajiškom ratištu u sastavu 2.korpusa Vojske Republike Srpske, u širem rejonu Mrkonjić Grada, u sastavu 1.istočno Bosanske brigade. Na ovom ratištu Brigada je pretrpjela znatne gubitke u ljudstvu i materijalno-tehničkim sredstvima.

Na ratnim zadacina Brigada se stalno popunjavala i omasovljavala. Borci su se usavršavali na položajima, kalili i postajali sve jači na braniku i sve odlučniji na liniji odbrane. Svako je dao svoj doprinos – prvolinijaši i pozadinci, strijelci i oni sa granatama, i vozači, vezisti, kuvari, sanitetlije.

Posebno treba istaći i odati posebno priznanje svim palim borcima i ranjenicima za žrtve i rane koje založiše u temelje svoje nove države, za slobodu, pravdu i mir.
Na ratnom putu dugom četiri godine u zoni odgovornosti i borbenih dejstava Brigada je imala 139 poginulih vojnika, podoficira i oficira i 350 ranjenih boraca.

Brigada je u ovom ratnom periodu na dužnosti komandanta imala nekoliko oficira. Prvi komandant je bio potpukovnik Milenko Paravina. Kada je zbog dva puta ranjavanja na prvoj liniji morao na duže liječenje zamijenio ga je major Jovan Mićić, zvani „Kikor“. Poslije majora Mićića za komandanta je postavljen potpukovnik Milan Gavrić.  Nedugo poslije toga na mjesto komandanta dolazi major Krsto Nedić, koji je od prvih ratnih dana bio na Majevici. Na mjestu načelnika Štaba bio je major Mićo Kovandžić. Na rejonu releja Stolice oba majora – komandant i načelnik – poginuli su na prvoj liniji. Posljednji komandant do kraja rata je potpukovnik Dragan Radović.

Na dužnosti načelnika Štaba brigade nalazili su se: major Đoko Pajić, major Mićo Kovandžić, kapetan Nebojša Vojaković.

Kraj rata Brigada je dočekala na Majevičkom ratištu i početkom 1996.godine je demobilisana.
-Prva semberska laka pješadijska brigada je prva vojna jedinica na području Semberije, koja je na organizovan način prišla ratnoj situaciji u to vrijeme. Ova jedinica i jeste po mnogo čemu p r v a: datumski i po ređenju je prva, prva po ratnom iskustvu, po težini borbenih linija koje je držala, po ispunjenim zadacima . . . Kao i svih poslijeratnih godina 12.aprila ove godine biće obilježen Dan brigade, sa programom i polaganjem vijenaca na spomenik palim borcima, na trgu u gradu. Nadamo se da ćemo uskoro kroz Monografiju pokazati bolji i sadržajniji istorijat ove jedinice. Već postoji dosta pripremljenog materijala'', Slobodan Živanović u ime Organizacionog 29 godina 1. Semberske brigade.