Kako su Visoki dečani ostali bez zemlje
Izvor: Politika
Komunistička vlast je 1946. godine Visokim Dečanima oduzela 700 hektara zemlje, a srpska vlast 1997. vratila 24 hektara ali su prištinske vlasti posle 1999. godine osporili vlasništvo i nad tom zemljom.
Posle osam godina odbijanja da sprovede odluku ustavnog suda u Prištini i kao vlasništvo manastira Visoki Dečani upiše 24 hektara zemlje, vlada privremenih prištinskih institucija zatražila je od agencije za katastar da zemlju konačno uknjiži manastiru.
Vest je saopštena u sredu, prvog dana posete specijalnog izaslanika SAD za Zapadni Balkan Gabrijela Eskobara, a privremeni premijer u Prištini Aljbin Kurti rekao je na sednici vlade da je odluka povezana sa težnjom Prištine da postane član Saveta Evrope.
Reč je o 24 hektara zemlje koju je manastiru vratila država Srbija 1997. godine, nakon što je 1946. komunistička vlast u tadašnjoj Jugoslaviji Visokim Dečanima oduzela 700 hektara zemlje.
Nakon sukoba na KiM 1999. godine, lokalne vlasti u opštini Dečani osporavaju manastiru vlasništvo nad zemljom, tvrdeći da ta imovina pripada društvenim preduzećima Apiko i Iliria.
Sudski procesi na različitim nivoima i pravna borba manastira Visoki Dečani trajali su gotovo 16 godina, a ustavni sud u Prištini je 20. maja 2016. godine presudio da zemlja pripada Visokim Dečanima.
Ustavni sud je time odbacio odluku apelacionog veća vrhovnog suda u Prištini iz 2015. godine da se predmet ponovo vrati Osnovnom sudu u Dečanima i takođe utvrdio da je prethodna odluka vrhovnog suda u Prištini iz 2012. godine, kojom je potvrđeno pravo vlasništva manastira na zemlju - pravosnažna.
Nakon što odluka o upisu imovine Visokih Dečana nije sprovedena pet godina, ustavni sud u Prištini je 24. septembra 2021. doneo rešenje o neizvršenju presude, u kojem se konstatuje da njegova odluka iz 2016. nije izvršena, a ta odluka je objavljena u službenom listu i o tome informisan tužilac.
Lokalne vlasti u Dečanima i privremene institucije samouprave u Prištini, međutim, i dalje su odbijale da manastiru dozvole da u katastar upiše 24 hektara zemlje, tvrdeći da je ustavni sud „legalizovao" odluku bivšeg predsednika nekadašnje SRJ Slobodana Miloševića iz 1997. godine da tu imovinu pokloni manastiru, podseća Tanjug.
Manastir je, sa druge strane, isticao da Milošević nije lično bio uključen u tu odluku i da je odluka iz 1997. godine zasnovana na pravu manastira da dobije barem deo od 700 hektara, koliko su mu 1946. oduzele tadašnje komunističke vlasti.
Sve to vreme Priština i lokalne vlasti u Dečanima vodili su otvorenu kampanju protiv odluke ustavnog suda, a apeli Eparhije raško-prizrenske i manastira Visoki Dečani da se odluka sprovede nisu dali rezultate, kao ni pozivi koje su Prištini upućivali predstavnici međunarodne zajednice.
Eparhija raško-prizrenska pre nekoliko dana je podsetila i na to da je slučaj tih osam godina konstantno bio prebacivan sa opštinskog na centralni i sa centralnog na opštinski nivo i da se na taj način uporno izbegavalo izvršenje odluke.
Monasi iz Visokih Dečana smeju da priđu samo zemljištu koje se nalazi tik uz manastir iako je na manastirskoj zemlji izgrađena cela varoš Dečane i niklo na desetine sela.
Identična situacija je u celoj Metohiji – gotovo sva crkvena zemlja danas je u posedu Albanaca.
Manastiri i crkve na Kosovu i Metohiji u srednjem veku za vreme Nemanjića a kasnije i u vreme Vuka Brankovića, imali su u posedu više od 50 odsto obradivog zemljišta i šuma u tom delu velike i moćne srpske države.
Stefan Dečanski samo manastiru Visoki Dečani svojom hrisovuljom iz 1330. godine dodelio je zemljište zajedno s naseljima koja su se nalazila od Dečana pa sve do granice Pećke Bistrice, dolinom Belog Drima pa do reke Valone u severnoj Albaniji.
Ukupno je bilo obuhvaćeno Dečanskom hrisovuljom 89 sela sa 2.435 kuća i 6.600 muških glava.
Posle dolaska Turaka manastiru Visoki Dečani otimaju se posedi i druga imovina.
Tom imovinom već u 15. veku počinju da gospodare spahije i timari ili, kako su ih Turci zvali, Alahovi ratnici. Do početka 18. veka Kosovo i Metohija su bili oblast najgušće naseljena srpskim narodom.
Uoči prve seobe Srba u Visokim Dečanima živelo je 50 kaluđera, a već 1707. godine ostalo ih je samo trojica. To se odrazilo i na manastirske posede, koji su silom prilika prešli u ruke Osmanlija i Arbanasa.
Manastir Visoki Dečani je zadužbina kralja Stefana Dečanskog, a građen je između 1327. i 1355. godine.
Riznica Visokih Dečana je najbolje očuvana i najveća manastirska riznica Srpske pravoslavne crkve.
Manastir je 2004. godine upisan na Unesko listu svetske kulturne i prirodne baštine, a nalazi se i na listi najugroženijih lokaliteta kulturnog nasleđa u Evropi, koju je sačinila panevropska federacija za očuvanje kulturnog nasleđa Evropa Nostra.
Visoki Dečani su posle 1999. godine više puta bili izloženi direktnim oružanim napadima ekstremnih Albanaca.
Manastir je pod neprekidnom zaštitom međunarodnih snaga Kfora i jedini su verski objekat i spomenik Uneska u Evropi pod vojnom zaštitom.
Komunistička vlast je 1946. godine Visokim Dečanima oduzela 700 hektara zemlje, a srpska vlast 1997. vratila 24 hektara ali su prištinske vlasti posle 1999. godine osporili vlasništvo i nad tom zemljom.
Posle osam godina odbijanja da sprovede odluku ustavnog suda u Prištini i kao vlasništvo manastira Visoki Dečani upiše 24 hektara zemlje, vlada privremenih prištinskih institucija zatražila je od agencije za katastar da zemlju konačno uknjiži manastiru.
Vest je saopštena u sredu, prvog dana posete specijalnog izaslanika SAD za Zapadni Balkan Gabrijela Eskobara, a privremeni premijer u Prištini Aljbin Kurti rekao je na sednici vlade da je odluka povezana sa težnjom Prištine da postane član Saveta Evrope.
Reč je o 24 hektara zemlje koju je manastiru vratila država Srbija 1997. godine, nakon što je 1946. komunistička vlast u tadašnjoj Jugoslaviji Visokim Dečanima oduzela 700 hektara zemlje.
Nakon sukoba na KiM 1999. godine, lokalne vlasti u opštini Dečani osporavaju manastiru vlasništvo nad zemljom, tvrdeći da ta imovina pripada društvenim preduzećima Apiko i Iliria.
Sudski procesi na različitim nivoima i pravna borba manastira Visoki Dečani trajali su gotovo 16 godina, a ustavni sud u Prištini je 20. maja 2016. godine presudio da zemlja pripada Visokim Dečanima.
Ustavni sud je time odbacio odluku apelacionog veća vrhovnog suda u Prištini iz 2015. godine da se predmet ponovo vrati Osnovnom sudu u Dečanima i takođe utvrdio da je prethodna odluka vrhovnog suda u Prištini iz 2012. godine, kojom je potvrđeno pravo vlasništva manastira na zemlju - pravosnažna.
Nakon što odluka o upisu imovine Visokih Dečana nije sprovedena pet godina, ustavni sud u Prištini je 24. septembra 2021. doneo rešenje o neizvršenju presude, u kojem se konstatuje da njegova odluka iz 2016. nije izvršena, a ta odluka je objavljena u službenom listu i o tome informisan tužilac.
Lokalne vlasti u Dečanima i privremene institucije samouprave u Prištini, međutim, i dalje su odbijale da manastiru dozvole da u katastar upiše 24 hektara zemlje, tvrdeći da je ustavni sud „legalizovao" odluku bivšeg predsednika nekadašnje SRJ Slobodana Miloševića iz 1997. godine da tu imovinu pokloni manastiru, podseća Tanjug.
Manastir je, sa druge strane, isticao da Milošević nije lično bio uključen u tu odluku i da je odluka iz 1997. godine zasnovana na pravu manastira da dobije barem deo od 700 hektara, koliko su mu 1946. oduzele tadašnje komunističke vlasti.
Sve to vreme Priština i lokalne vlasti u Dečanima vodili su otvorenu kampanju protiv odluke ustavnog suda, a apeli Eparhije raško-prizrenske i manastira Visoki Dečani da se odluka sprovede nisu dali rezultate, kao ni pozivi koje su Prištini upućivali predstavnici međunarodne zajednice.
Eparhija raško-prizrenska pre nekoliko dana je podsetila i na to da je slučaj tih osam godina konstantno bio prebacivan sa opštinskog na centralni i sa centralnog na opštinski nivo i da se na taj način uporno izbegavalo izvršenje odluke.
Monasi iz Visokih Dečana smeju da priđu samo zemljištu koje se nalazi tik uz manastir iako je na manastirskoj zemlji izgrađena cela varoš Dečane i niklo na desetine sela.
Identična situacija je u celoj Metohiji – gotovo sva crkvena zemlja danas je u posedu Albanaca.
Manastiri i crkve na Kosovu i Metohiji u srednjem veku za vreme Nemanjića a kasnije i u vreme Vuka Brankovića, imali su u posedu više od 50 odsto obradivog zemljišta i šuma u tom delu velike i moćne srpske države.
Stefan Dečanski samo manastiru Visoki Dečani svojom hrisovuljom iz 1330. godine dodelio je zemljište zajedno s naseljima koja su se nalazila od Dečana pa sve do granice Pećke Bistrice, dolinom Belog Drima pa do reke Valone u severnoj Albaniji.
Ukupno je bilo obuhvaćeno Dečanskom hrisovuljom 89 sela sa 2.435 kuća i 6.600 muških glava.
Posle dolaska Turaka manastiru Visoki Dečani otimaju se posedi i druga imovina.
Tom imovinom već u 15. veku počinju da gospodare spahije i timari ili, kako su ih Turci zvali, Alahovi ratnici. Do početka 18. veka Kosovo i Metohija su bili oblast najgušće naseljena srpskim narodom.
Uoči prve seobe Srba u Visokim Dečanima živelo je 50 kaluđera, a već 1707. godine ostalo ih je samo trojica. To se odrazilo i na manastirske posede, koji su silom prilika prešli u ruke Osmanlija i Arbanasa.
Manastir Visoki Dečani je zadužbina kralja Stefana Dečanskog, a građen je između 1327. i 1355. godine.
Riznica Visokih Dečana je najbolje očuvana i najveća manastirska riznica Srpske pravoslavne crkve.
Manastir je 2004. godine upisan na Unesko listu svetske kulturne i prirodne baštine, a nalazi se i na listi najugroženijih lokaliteta kulturnog nasleđa u Evropi, koju je sačinila panevropska federacija za očuvanje kulturnog nasleđa Evropa Nostra.
Visoki Dečani su posle 1999. godine više puta bili izloženi direktnim oružanim napadima ekstremnih Albanaca.
Manastir je pod neprekidnom zaštitom međunarodnih snaga Kfora i jedini su verski objekat i spomenik Uneska u Evropi pod vojnom zaštitom.
