ZAVRŠENO SNIMANjE ISTORIJSKO-DOKUMENTARNOG FILMA „SVEDOK“ DENISA BOJIĆA
Više puta nagrađivani i uspješni reditelj iz Banjaluke, Denis Bojić, izjavio je da je završeno snimanje istorijskog-dokumentarnog filma „Svedok“, koje se odvijalo dvije godine, a pripreme su trajale godinama.
Ovo djelo je, kako kaže autor, „globalni odgovor na višegodišnju, sasvim neosnovanu, satanizaciju našeg naroda, podmetanja koja mu se čine, osuda bez činjenica, čak i kolektivnih, prikrivanja stradanja našeg roda, grubo ignorisanje svih naših žrtava i stradanja, počinjenih na najmonstruozniji mogući način“.
-Svjedoci smo da stradanja našeg naroda neće da vidi dio svijeta i da ga ne vidi njihova „pravda“ -kaže Bojić, ističući da je opšte poznato, s druge strane, žestoko osuđivanje Srba, na sudovima od Haga i Sarajeva, i oslobađe onih, kod drugih, koje i oni sami, kroz dokaze njihove tajne službe, smatraju za okorele ubice, zlikovce i kriminalce.
-To me je inspirisalo da se latim ovog teškog, složenog, zahtjevnog,ali časnog posla na kom sam istrajao, sa svojim saradnicima, i sa svima onima koji su bili sa nama i uz nas.
Bojić kaže da je profesor dr Zoran Stanković, vrsni patolog, cijenjen, ne samo u zemlji i svijetu, bio prava adresa za odgovor svima na planeti, svojim znanjem, čašću i poštenjem, koje niko, i nikad, nije dovodio u pitanje.
Bojićev film je nastao u koprodukciji Radio-televizije Republike Srpske i Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, po njegovom scenariju i režiji.
-Film je, u početku, zamišljen i utemeljen na dokumentaciji i svjedočanstvima specijaliste sudske medicine iz Beograda profesora dr Zorana Stankovića koja se tiču stradanja srpskog naroda tokom ratnih dešavanja devedesetih godina na prostoru zemalja bivše Jugoslavije -objašnjava Bojić. Na našu žalost dr Zoran Stanković je otišao od nas pred sami početak snimanja filma. Film, potom,mijenja formu, ali ne i suštinu. Ogoljenu i surovu istinu o stradanju Srba prikazanu kroz ratni put i istorijski portret tog velikog stručnjaka i čovjeka.
Ovo je, po Bojićevim rečima,“ i svojevrsna kolektivna ispovijest srpskog naroda o njegovom stradanju, ali i istovremeno priča o čovjeku koji se igrom sudbine našao u vihoru ratnih dešavanja, čovjeku koji je radeći časno svoj posao, na sebe i kroz sebe preuzeo svjedočanstvo o užasima rata”.
-Radeći na više od 50 masovnih grobnica širom bivše zemlje i obdukciju više od 7.500 stradalih žrtava, profesor d Zoran Stanković jedina je osoba koja je na ovakav način svjedočila o razmjerama stradanja srpskog naroda -ističe Bojić. Ovo je, istovremeno, i istorijski presjek koji kroz filmski izraz u velikoj mjeri objedinjuje mapu stradanja srpskog naroda.
Dobro je poznato da je dr Stanković samo u Bosni i Hercegovini radio ekshumacije i obdukcije na više od trideset masovnih i pojedinačnih grobnica i to na lokalitetima Sarajeva, Tuzle, Sokoca, Pale, Mostara, Bileće, Trebinja, Nevesinja, Kamenice, Zvornika, Skelana, Šekovića, Kravice, Srebrenice, Bratunca, Sandića, Rogatice, Milića, Brčkog, Broda, Ugljevika, Priboja kod Lopara, Kupresa, Bihaća i Mrkonić Grada... I uvijek je to činio na skroman i častan način, uvijek rado viđen među ljudima, tješeći, kao riketko ko drugi, mnoge ožalošćene ljude, čiji su najmiliji, ni krivi ni dužni, bili žrtve raznih dželata, koje lisice i apsane neće ni danas.
U Haškom tribunalu bio je svjedok ekspert u slučajevima: generala Krstića, Milutinovića, Šainovića, Ojdanića, Pavkovića, Lazarevića, Lukića, Đorđevića, Mladića te dr Vojislava Šešelja.
U martu 2001. Zoran Stanković je optužio Haški tribunal da je u pojedinim slučajevima oklijevanjem da se pokrenu istražni procesi „manipulisao brojem žrtava i dokumentacijom“ o zločinima nad Srbima u Hrvatskoj, BiH i na Kosovu i Metohiji navodeći: -Karla del Ponte mi nije odgovorila na pitanja o slučaju Gospića, o Medačkom džepu, ‘Oluji’, slučaju logora za Srbe u Hercegovini, masovnoj grobnici Lav u Sarajevu, optužnici za Aliju Izetbegovića i upotrebi municije sa osiromašenim uranijumom“.
-Uz arhivski materijal i arhivska svjedočanstva profesora dr Zorana Stankovića, kao i svjedočenja preživjelih članova porodica žrtava, u filmu su učestvovali članovi njegove najuže porodice, članovi njegovog obdukcionog tima, novinari, snimatelji, advokati -navodi Bojić. – O tragičnim sudbinama članova njihovih porodica, te o ličnim strahotama kroz koje su prošli u procesima identifikacije, u filmu svjedoče brojni pripadnici srpskog naroda. Film je sniman na lokacijama pet masovnih grobnica gdje su izvršeni zločini nad srpskim narodom – Kravica, Mrkonijić Grad, Brod, Jelačići i Zvornik.Uzimajući u obzir „Povorku sjećanja“ u Beogradu, u filmu je dobrovoljno učestvovalo više od osam hiljada ljudi. Radi se mahom o članovima i prijateljima porodica poginulih i nestalih civila, vojnika VRS.
Režiser Bojić zahvalan je je porodici dr Stankovića što je podržala i nastavila rad na filmu, Radio-televiziji Republike Srpske i Republičkom centru za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, koji su u punom kapacitetu stali iza jednog ovakvog istorijskog projekta, kao svim institucijama i pojedincima koji su dali doprinos da se ovaj veliki poduhvat uradi.
Film su pomogli Ministarstvo unutrašnjih poslova Republike Srpske, te organizacije i udruženja proistekla iz Odbrambeno-otadžbinskog rata, načelnici i gradonačelnici, opštinske i gradske uprave, te javna preduzeća iz Mrkonić Grada, Broda, Zvornika, Šekovića, Skelana, Bratunca, Srebrenice, Čelinca, Vlasenice, Milića, Istočnog Sarajeva, Banjaluke, Trebinja, Bijeline, Višegrada, Nevesinja, Jelačića, Gacka, Ljubinja, Bileće, Berkovića, Prnjavora, Pale, Sokoka, Trnova. Realizciju filma pomogle su Uprave graničnih policija Bosne i Hercegovine i Republike Srbije, Uprave carina Bosne i Hercegovine i Republike Srbije, Predstavništvo Republike Srpske u Srbiji, Ministarstvo unutrašnjih poslova Srbije, Ministarstvo odbrane Republike Srbije, Ministarstvo saobraćaja i veza Srbije, Ministarstvo finansija Srbije, JP „Putevi Srbije“, grad Beograd sa svim svojim nadležnostima, Gradsko saobraćajno preduzeće Beograd, JKP Pogrebne usluge.
Na filmu „Svedok“ radili su: scenario i režija Denis Bojić, direktor fotografije Dejan Račić, montažer Ognjen Bogdanović, glavni snimatelj Ljubomir Tešinić, snimatelj Saša Vrućinić, snimatelji zadnje scene Aleksandar Zorić, Siniša Stojić, asistent snimanja Milorad Rajlić, dron operateri Ljubomir Tešinić,Dejan Račić, Branislav Plavšić, Goran Lazić,Danilo Cimbaljević,Dragan Glišović, Srboljub Stojanović, snimatelji tona Željko Kalamanda, Srđan Radaković, Aleksandar Vlajić, Duško Jovanović, dizajner tona Vladimir Vladetić, grafički dizajn BorisBilić, Ognjen Bogdanović, vozači Miro Marković, Saša Popović, muziku komponovao David Mastikosa, promocija Margareta Zlatunić, linijski producent filma Filip Mlađenović.
Među onima koji svjedoče o ulozi dr Stankovića u ratu, o njegovom važnom poslu, o njegovom učinku, rodoljublju, čovekoljublju govori i novinar „Novosti“ Vladimir Mitrić, njegov saborac, saradnik i sapatnik sa mnogih adresa srpskog stralništva, prije svega u Podrinju.
Ovo djelo je, kako kaže autor, „globalni odgovor na višegodišnju, sasvim neosnovanu, satanizaciju našeg naroda, podmetanja koja mu se čine, osuda bez činjenica, čak i kolektivnih, prikrivanja stradanja našeg roda, grubo ignorisanje svih naših žrtava i stradanja, počinjenih na najmonstruozniji mogući način“.
-Svjedoci smo da stradanja našeg naroda neće da vidi dio svijeta i da ga ne vidi njihova „pravda“ -kaže Bojić, ističući da je opšte poznato, s druge strane, žestoko osuđivanje Srba, na sudovima od Haga i Sarajeva, i oslobađe onih, kod drugih, koje i oni sami, kroz dokaze njihove tajne službe, smatraju za okorele ubice, zlikovce i kriminalce.
-To me je inspirisalo da se latim ovog teškog, složenog, zahtjevnog,ali časnog posla na kom sam istrajao, sa svojim saradnicima, i sa svima onima koji su bili sa nama i uz nas.
Bojić kaže da je profesor dr Zoran Stanković, vrsni patolog, cijenjen, ne samo u zemlji i svijetu, bio prava adresa za odgovor svima na planeti, svojim znanjem, čašću i poštenjem, koje niko, i nikad, nije dovodio u pitanje.
Bojićev film je nastao u koprodukciji Radio-televizije Republike Srpske i Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, po njegovom scenariju i režiji.
-Film je, u početku, zamišljen i utemeljen na dokumentaciji i svjedočanstvima specijaliste sudske medicine iz Beograda profesora dr Zorana Stankovića koja se tiču stradanja srpskog naroda tokom ratnih dešavanja devedesetih godina na prostoru zemalja bivše Jugoslavije -objašnjava Bojić. Na našu žalost dr Zoran Stanković je otišao od nas pred sami početak snimanja filma. Film, potom,mijenja formu, ali ne i suštinu. Ogoljenu i surovu istinu o stradanju Srba prikazanu kroz ratni put i istorijski portret tog velikog stručnjaka i čovjeka.
Ovo je, po Bojićevim rečima,“ i svojevrsna kolektivna ispovijest srpskog naroda o njegovom stradanju, ali i istovremeno priča o čovjeku koji se igrom sudbine našao u vihoru ratnih dešavanja, čovjeku koji je radeći časno svoj posao, na sebe i kroz sebe preuzeo svjedočanstvo o užasima rata”.
-Radeći na više od 50 masovnih grobnica širom bivše zemlje i obdukciju više od 7.500 stradalih žrtava, profesor d Zoran Stanković jedina je osoba koja je na ovakav način svjedočila o razmjerama stradanja srpskog naroda -ističe Bojić. Ovo je, istovremeno, i istorijski presjek koji kroz filmski izraz u velikoj mjeri objedinjuje mapu stradanja srpskog naroda.
Dobro je poznato da je dr Stanković samo u Bosni i Hercegovini radio ekshumacije i obdukcije na više od trideset masovnih i pojedinačnih grobnica i to na lokalitetima Sarajeva, Tuzle, Sokoca, Pale, Mostara, Bileće, Trebinja, Nevesinja, Kamenice, Zvornika, Skelana, Šekovića, Kravice, Srebrenice, Bratunca, Sandića, Rogatice, Milića, Brčkog, Broda, Ugljevika, Priboja kod Lopara, Kupresa, Bihaća i Mrkonić Grada... I uvijek je to činio na skroman i častan način, uvijek rado viđen među ljudima, tješeći, kao riketko ko drugi, mnoge ožalošćene ljude, čiji su najmiliji, ni krivi ni dužni, bili žrtve raznih dželata, koje lisice i apsane neće ni danas.
U Haškom tribunalu bio je svjedok ekspert u slučajevima: generala Krstića, Milutinovića, Šainovića, Ojdanića, Pavkovića, Lazarevića, Lukića, Đorđevića, Mladića te dr Vojislava Šešelja.
U martu 2001. Zoran Stanković je optužio Haški tribunal da je u pojedinim slučajevima oklijevanjem da se pokrenu istražni procesi „manipulisao brojem žrtava i dokumentacijom“ o zločinima nad Srbima u Hrvatskoj, BiH i na Kosovu i Metohiji navodeći: -Karla del Ponte mi nije odgovorila na pitanja o slučaju Gospića, o Medačkom džepu, ‘Oluji’, slučaju logora za Srbe u Hercegovini, masovnoj grobnici Lav u Sarajevu, optužnici za Aliju Izetbegovića i upotrebi municije sa osiromašenim uranijumom“.
-Uz arhivski materijal i arhivska svjedočanstva profesora dr Zorana Stankovića, kao i svjedočenja preživjelih članova porodica žrtava, u filmu su učestvovali članovi njegove najuže porodice, članovi njegovog obdukcionog tima, novinari, snimatelji, advokati -navodi Bojić. – O tragičnim sudbinama članova njihovih porodica, te o ličnim strahotama kroz koje su prošli u procesima identifikacije, u filmu svjedoče brojni pripadnici srpskog naroda. Film je sniman na lokacijama pet masovnih grobnica gdje su izvršeni zločini nad srpskim narodom – Kravica, Mrkonijić Grad, Brod, Jelačići i Zvornik.Uzimajući u obzir „Povorku sjećanja“ u Beogradu, u filmu je dobrovoljno učestvovalo više od osam hiljada ljudi. Radi se mahom o članovima i prijateljima porodica poginulih i nestalih civila, vojnika VRS.
Režiser Bojić zahvalan je je porodici dr Stankovića što je podržala i nastavila rad na filmu, Radio-televiziji Republike Srpske i Republičkom centru za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica, koji su u punom kapacitetu stali iza jednog ovakvog istorijskog projekta, kao svim institucijama i pojedincima koji su dali doprinos da se ovaj veliki poduhvat uradi.
Film su pomogli Ministarstvo unutrašnjih poslova Republike Srpske, te organizacije i udruženja proistekla iz Odbrambeno-otadžbinskog rata, načelnici i gradonačelnici, opštinske i gradske uprave, te javna preduzeća iz Mrkonić Grada, Broda, Zvornika, Šekovića, Skelana, Bratunca, Srebrenice, Čelinca, Vlasenice, Milića, Istočnog Sarajeva, Banjaluke, Trebinja, Bijeline, Višegrada, Nevesinja, Jelačića, Gacka, Ljubinja, Bileće, Berkovića, Prnjavora, Pale, Sokoka, Trnova. Realizciju filma pomogle su Uprave graničnih policija Bosne i Hercegovine i Republike Srbije, Uprave carina Bosne i Hercegovine i Republike Srbije, Predstavništvo Republike Srpske u Srbiji, Ministarstvo unutrašnjih poslova Srbije, Ministarstvo odbrane Republike Srbije, Ministarstvo saobraćaja i veza Srbije, Ministarstvo finansija Srbije, JP „Putevi Srbije“, grad Beograd sa svim svojim nadležnostima, Gradsko saobraćajno preduzeće Beograd, JKP Pogrebne usluge.
Na filmu „Svedok“ radili su: scenario i režija Denis Bojić, direktor fotografije Dejan Račić, montažer Ognjen Bogdanović, glavni snimatelj Ljubomir Tešinić, snimatelj Saša Vrućinić, snimatelji zadnje scene Aleksandar Zorić, Siniša Stojić, asistent snimanja Milorad Rajlić, dron operateri Ljubomir Tešinić,Dejan Račić, Branislav Plavšić, Goran Lazić,Danilo Cimbaljević,Dragan Glišović, Srboljub Stojanović, snimatelji tona Željko Kalamanda, Srđan Radaković, Aleksandar Vlajić, Duško Jovanović, dizajner tona Vladimir Vladetić, grafički dizajn BorisBilić, Ognjen Bogdanović, vozači Miro Marković, Saša Popović, muziku komponovao David Mastikosa, promocija Margareta Zlatunić, linijski producent filma Filip Mlađenović.
Među onima koji svjedoče o ulozi dr Stankovića u ratu, o njegovom važnom poslu, o njegovom učinku, rodoljublju, čovekoljublju govori i novinar „Novosti“ Vladimir Mitrić, njegov saborac, saradnik i sapatnik sa mnogih adresa srpskog stralništva, prije svega u Podrinju.
