BUDIMIR STAKIĆ, Profesor emeritus, O RUSOFOBIJI: Rusija je na nišanu Zapada
U knjizi „Slika neprijatelja – Rusija, istorija demonizacije“, austrijskog autora Hanesa Hofbaura, navedeno je - tačno na stogodišnjicu od izbijanja Prvog svjetskog rata na Zapadu je došlo do nove manifestacije vjekovne mržnje prema Rusima. Krajem 2013. godine došlo je do Ukrajinske krize (koja je eskalirala u oružani sukob februara 2022. godine - prim. B.S.), a zatim su Vašington, Brisel i Berlin odredili ko im je neprijatelj.
Transatlantska zajednica uzela je Moskvu na nišan, uvela sankcije, zamrzla račune, uvela bojkot politički, kulturnih i sportskih događaja u Rusiji. Ponovo se pojavila negativna slika neprijatelja – Rusije. Više od petstotina godina smjenjuju se pozitivna i negativna slika Rusa i Rusije, pri čemu u zapadnom kulturnom i političkom prostoru preovlađuje ova druga. Na Zapadu ne postoji „indofobija“, „afrofobija“, još manje „eurofobija“ a, za sada, ni „sinofobija“, ali postoji „rusofobija“, navodi u svojoj knjizi „Rusofobija“, Italijan Đulieto Kjeza. On smatra da Zapad želi neposlušnim zemljama silom da nametne sopstveni model življenja koji traje više od jednog vijeka. Zapadni kliše o „varvarskim, azijatskim Rusima“, prvi put se pojavio, ističe Hofbauer, u spisima krakovskog filosofa Jana iz Glogove, i to u godinama u kojima je Livonski rad vodio rat protiv moskovskog cara Ivana III. Što se tiče tzv. „istorijske ruske agresivnosti“, prema spoljnjem svijetu, dovoljno je navesti samo neke od invazija vojski sa Zapada, kopnenim putem, koje je Rusija morala da pretrpi i od kojih je bila prinuđena da se brani: 1605-1618. (Poljaci), 1709 (Šveđani), 1812. (Francuzi-Napoleon), 1915. (Nemci), 1941. (Nemci-Hitler). Svakog vijeka po jedna, a u 20-om vijeku dvije, invazije navodi Đulijeto u knjizi „Rusofobija“.
Čak i poznati „Maršalov plan“, koji su bretonvudske institucije (MMF i Svjetsa banka) donijele za razvoj ratom razorene (16 država) Evrope, može se shvatiti iz ugla politike zaokruživanja Sovjetskog Saveza, koji je sadržavao više hiljada restrikcija pri izvozu u najveću državu koja se prostire na jednoj šestini planete Zemlje. Kad već pomenusmo Evropu, zanimljivo je navesti šta o njoj misli mladi italijnski autor Dijego Fuzaro. On u knjizi „Evropa ne postoji“, navodi - Evropa ne postoji, ono što obično nazivamo tim imenom jeste tragična stvarnost ujedinjena, isključivo na osnovama Evropske centralne banke, i njene evrokratije, u kojoj se ostvaruje tiho ugnjetavanje naroda, ono što je u 20-om vijeku vršeno pomoću tenkova i vojske, uz nametanje državama lišenih suvereniteta da u roku od 48 sati prihvate određene mjere rasta, kao u slučajevima klasičnih političkih ultimatuma. On u toj knjizi navodi da je evropska politika veoma podređena američkom uticaju, podsjećajući na čuvene Orvelove sintagme (1984): „rat je mir“, „sloboda je ropstvo“, „neznanje je snaga“‘‘, navodi za ,,Semberija info’’ profesor emeritus Budimir Stakić.
Profesor Stakić podsjeća na činjenicu da je na referendumu održanom 17. marta 1991. godine, 77,8% sovjetskih građana glasalo za opstanak Sovjetskog Saveza, ali su etnički i religiozno motivisane sepratistčke grupe u „avgustosvskom puču“ 1991. godine bile isuviše jake i odnijele pobjedu. Zvanačni sastanak na kojem je 21. decembra 1991. godine odlukom, za koju je glasalo 11 predsjednika republika, ukinut Sovjetski Savez u kazahstaskom glavnom gradu Alma Ati. Ubrzo nakon raspada Sovjetskog Saveza stupilo je na scenu Vašingtonsko ministartsvo finasija (koje je rusku privredu proglasilo za svoju nadležnost), nastupila je čuvena tvrda šok terapija radikalne privatizacije ruske privrede, uz blagonaklonost (na Zapadu hvaljenog) predsjednika Jeljcina. Zadatak je bio da se za dvije godine privatizuje 50% državnih preduzeća, a njeno provođenje u život bilo je „povjereno“ kriminalcima i mafiji. To potvrđuje američki Nobelovac iz oblasti ekonomskih nauka, Džozef Stiglic, u knjizi „Sjenke globalizacije.“
Važno je pomenuti, ističe profesor Stakić, i činjencu da Vizantija i Rusi nisu služili kao zaklon od islamskog naroda, Arapa, a zatim Mongola i Turaka, ne bi samo Sveta Sofija bila pretvorena u džamiju, nego ni evropske katedrale, i ono što se naziva evropskom civilizacijom, nikad ne bi dostigla svoje zlatno doba. Ovo je konstatacija švajcarskog novinara Gi Metana, koju je naveo u knjizi „Rusija-Zapad – hiljadu godina rata (Rusofobija od Karla Velikog do Ukrajinske krize).“ Treba se podsjetiti i istorijske pomoći Rusa Njemačkoj, kada je oktobra 1813. godine vođena Bitka naroda, kod Lajpciga u Njemačkoj, u kojoj je Napoleon pretrpeo jedan od najvećih poraza, stradalo je oko sto hiljada njemačkih, austrijskih i ruskih vojnika. U njemačkim zemljama, tom prilikom, iskazana je velika zahvalnost ruskoj vojsci, jer su položili svoje živote za oslobađanje od francuskog jarma, ističe u pomenutoj knjizi Austrijanac Hofbauer.
Henri Kisindžer, istorijski protivnik Sovjeta u toku Hladnog rata, izjavio je: „Za Zapad demonizovanje Putina nije nikakva politika; to je samo izgovor za nemanje politike.“ Ipak, u SAD postoji politika. Reakcionarni američki teoretičari usvojili su 1998. godine „Projekat za novi američki vijek“, prema kome 21. vijek treba da bude „američki vijek“. Međutim, prije nego što dođe taj trenutak, treba odstarniti glavnu prepreku, Rusiju. A onda se pojavio Putin, ističe pomenuti italijanski autor Kjeza.
-Pomenimo, na kraju, dva principa kojih se Zapad pridržava, koji kod nas izazivaju svakodnevno čuđenje: prvi - ono što je moje to je samo moje, a ono što je tvoje o tome možemo pregovarati; drugi - ono što smo danas potpisali, sutra je zasterjelo’’, tvrdi za ,,Semberija info’’ profesor emeritus Budimir Stakić.
Semberske novine - Semberija info
Transatlantska zajednica uzela je Moskvu na nišan, uvela sankcije, zamrzla račune, uvela bojkot politički, kulturnih i sportskih događaja u Rusiji. Ponovo se pojavila negativna slika neprijatelja – Rusije. Više od petstotina godina smjenjuju se pozitivna i negativna slika Rusa i Rusije, pri čemu u zapadnom kulturnom i političkom prostoru preovlađuje ova druga. Na Zapadu ne postoji „indofobija“, „afrofobija“, još manje „eurofobija“ a, za sada, ni „sinofobija“, ali postoji „rusofobija“, navodi u svojoj knjizi „Rusofobija“, Italijan Đulieto Kjeza. On smatra da Zapad želi neposlušnim zemljama silom da nametne sopstveni model življenja koji traje više od jednog vijeka. Zapadni kliše o „varvarskim, azijatskim Rusima“, prvi put se pojavio, ističe Hofbauer, u spisima krakovskog filosofa Jana iz Glogove, i to u godinama u kojima je Livonski rad vodio rat protiv moskovskog cara Ivana III. Što se tiče tzv. „istorijske ruske agresivnosti“, prema spoljnjem svijetu, dovoljno je navesti samo neke od invazija vojski sa Zapada, kopnenim putem, koje je Rusija morala da pretrpi i od kojih je bila prinuđena da se brani: 1605-1618. (Poljaci), 1709 (Šveđani), 1812. (Francuzi-Napoleon), 1915. (Nemci), 1941. (Nemci-Hitler). Svakog vijeka po jedna, a u 20-om vijeku dvije, invazije navodi Đulijeto u knjizi „Rusofobija“.
Čak i poznati „Maršalov plan“, koji su bretonvudske institucije (MMF i Svjetsa banka) donijele za razvoj ratom razorene (16 država) Evrope, može se shvatiti iz ugla politike zaokruživanja Sovjetskog Saveza, koji je sadržavao više hiljada restrikcija pri izvozu u najveću državu koja se prostire na jednoj šestini planete Zemlje. Kad već pomenusmo Evropu, zanimljivo je navesti šta o njoj misli mladi italijnski autor Dijego Fuzaro. On u knjizi „Evropa ne postoji“, navodi - Evropa ne postoji, ono što obično nazivamo tim imenom jeste tragična stvarnost ujedinjena, isključivo na osnovama Evropske centralne banke, i njene evrokratije, u kojoj se ostvaruje tiho ugnjetavanje naroda, ono što je u 20-om vijeku vršeno pomoću tenkova i vojske, uz nametanje državama lišenih suvereniteta da u roku od 48 sati prihvate određene mjere rasta, kao u slučajevima klasičnih političkih ultimatuma. On u toj knjizi navodi da je evropska politika veoma podređena američkom uticaju, podsjećajući na čuvene Orvelove sintagme (1984): „rat je mir“, „sloboda je ropstvo“, „neznanje je snaga“‘‘, navodi za ,,Semberija info’’ profesor emeritus Budimir Stakić.
Profesor Stakić podsjeća na činjenicu da je na referendumu održanom 17. marta 1991. godine, 77,8% sovjetskih građana glasalo za opstanak Sovjetskog Saveza, ali su etnički i religiozno motivisane sepratistčke grupe u „avgustosvskom puču“ 1991. godine bile isuviše jake i odnijele pobjedu. Zvanačni sastanak na kojem je 21. decembra 1991. godine odlukom, za koju je glasalo 11 predsjednika republika, ukinut Sovjetski Savez u kazahstaskom glavnom gradu Alma Ati. Ubrzo nakon raspada Sovjetskog Saveza stupilo je na scenu Vašingtonsko ministartsvo finasija (koje je rusku privredu proglasilo za svoju nadležnost), nastupila je čuvena tvrda šok terapija radikalne privatizacije ruske privrede, uz blagonaklonost (na Zapadu hvaljenog) predsjednika Jeljcina. Zadatak je bio da se za dvije godine privatizuje 50% državnih preduzeća, a njeno provođenje u život bilo je „povjereno“ kriminalcima i mafiji. To potvrđuje američki Nobelovac iz oblasti ekonomskih nauka, Džozef Stiglic, u knjizi „Sjenke globalizacije.“
Važno je pomenuti, ističe profesor Stakić, i činjencu da Vizantija i Rusi nisu služili kao zaklon od islamskog naroda, Arapa, a zatim Mongola i Turaka, ne bi samo Sveta Sofija bila pretvorena u džamiju, nego ni evropske katedrale, i ono što se naziva evropskom civilizacijom, nikad ne bi dostigla svoje zlatno doba. Ovo je konstatacija švajcarskog novinara Gi Metana, koju je naveo u knjizi „Rusija-Zapad – hiljadu godina rata (Rusofobija od Karla Velikog do Ukrajinske krize).“ Treba se podsjetiti i istorijske pomoći Rusa Njemačkoj, kada je oktobra 1813. godine vođena Bitka naroda, kod Lajpciga u Njemačkoj, u kojoj je Napoleon pretrpeo jedan od najvećih poraza, stradalo je oko sto hiljada njemačkih, austrijskih i ruskih vojnika. U njemačkim zemljama, tom prilikom, iskazana je velika zahvalnost ruskoj vojsci, jer su položili svoje živote za oslobađanje od francuskog jarma, ističe u pomenutoj knjizi Austrijanac Hofbauer.
Henri Kisindžer, istorijski protivnik Sovjeta u toku Hladnog rata, izjavio je: „Za Zapad demonizovanje Putina nije nikakva politika; to je samo izgovor za nemanje politike.“ Ipak, u SAD postoji politika. Reakcionarni američki teoretičari usvojili su 1998. godine „Projekat za novi američki vijek“, prema kome 21. vijek treba da bude „američki vijek“. Međutim, prije nego što dođe taj trenutak, treba odstarniti glavnu prepreku, Rusiju. A onda se pojavio Putin, ističe pomenuti italijanski autor Kjeza.
-Pomenimo, na kraju, dva principa kojih se Zapad pridržava, koji kod nas izazivaju svakodnevno čuđenje: prvi - ono što je moje to je samo moje, a ono što je tvoje o tome možemo pregovarati; drugi - ono što smo danas potpisali, sutra je zasterjelo’’, tvrdi za ,,Semberija info’’ profesor emeritus Budimir Stakić.
Semberske novine - Semberija info
